İMAM-I AZAM EBU HANİFE (R.A.)

İslam dininin dört fıkıh mezhebinden birisi olan Hanefi mezhebinin kurucusudur.

Ebu Hanife, üstün zekâsı, ilmî şahsiyeti, fıkıh bilgisi, örnek ve mücadele dolu hayatı ile tanınan büyük bir İslam âlimidir. Bu özelliklerinden dolayı ona “Büyük İmam“ anlamına gelen İmam-ı Azam lakabı verilmiştir. Arapça, Tefsir, Hadis, Fıkıh ve Edebiyat gibi birçok ilmi öğrendi. Kısa sürede ünü tüm ilim çevrelerinde yayıldı. Ticaretle de uğraşan Ebu Hanife, ömrünün büyük bir kısmını ilim öğrenmek ve öğrenci yetiştirmekle geçirdi.

Güzel ahlak sahibi olan İmam-ı Azam ilme ve ibadete düşkün biri idi. 40 yıl boyunca gecelerini ibadet ve ilimle geçirmesi güzel bir kulluk örneğidir. Ebu Hanife, inançları için mücadele etmekten çekinmeyen güçlü bir kişiliğe ve cesarete sahipti. Emeviler ve Abbasiler döneminde yöneticilerin yaptıkları haksızlıklara açıkça karşı çıkmıştır. Onların yanlışlarını her zaman ve şartta söylemekten çekinmemiştir. Nitekim Abbasi Halifesi el-Mansur, kendi saltanatını meşrulaştırmak için İmam Azam’a Bağdat baş kadılığını teklif etmiş ancak İmam Azam, tüm baskılara rağmen bu görevi kabul etmemiştir. Bunun üzerine hapse atılmış, işkence görmüş ve dövülmüştür. Kısa süre sonra da şehit olmuştur.